"Herintreden klinkt echt als iets uit mijn moeders tijdperk… Onzin natuurlijk"

De term herintreden hangt voor mij een beetje aan de stoffige jaren tachtig en negentig. Hoewel een herintreder feitelijk gezien natuurlijk iedereen kan zijn die een tijdje afwezig was op de arbeidsmarkt en terugkeert, associeer ik de term vooral met een dozijn moeders uit mijn jeugd. Dat waren allemaal vrouwen die na hun bruiloft meteen afscheid namen van het werkende leven. Bizar toch, als je daar nu over nadenkt? En het gekke is: zo lang geleden is dit nu ook weer niet.

Vroeger was het blijkbaar gebruikelijk dat je als vrouw je baan opgaf zodra je kinderen kreeg. Vrouwen die in de jaren 50 en 60 zijn geboren, zijn hier een goed voorbeeld van. Deze groep is vaak pas weer gaan werken toen de kinderen naar de middelbare school gingen. Zo ook mijn moeder, die vóór haar huwelijk een tevreden kleuterjuf was. Ik heb nooit de indruk gehad dat ze het vervelend vond om bij mijn broer en mij thuis te zitten, maar ik zag wel een significant verschil tussen mijn werkende en niet-werkende moeder. Ten eerste hadden we als tieners meer vrijheid. Niemand die allerlei lastige vragen stelt als je thuiskomt. Mijn moeder was sowieso niet het type dat met een kan thee kwispelend wachtte tot we van school kwamen. Het werk leek haar goed te doen, ze was vrolijker.

Belangrijker was natuurlijk dat zij een ander levensdoel had dan het huishouden runnen. Dat ze niet alleen bestond als moeder van haar kinderen, maar ook van betekenis was voor collega’s en bewoners van het bejaardentehuis waar ze activiteitenbegeleidster was. Goed, dat we thuis vaker bij de snackbar aten omdat mam geen zin had om na een dag werken ook uitgebreid te koken, vonden wij als tieners juist prettig. Ik wilde later ook een werkende moeder zijn, hoewel ik als jongvolwassene niet echt een kinderwens had. En zoals menig dochter betaamt, wilde ik vooral niet op mijn moeder lijken.

Tegenwoordig is er een grotere variatie aan herintreders. Je hebt moeders en vaders die hun baan opgeven om voor de kinderen te zorgen en er zijn ook mensen die lange tijd ziek waren en niet konden/mochten werken. Dan heb je nog de genieters: zij die ontslag nemen om een wereldreis maken. Dat laatste spreekt mij zeer aan. Ik dagdroom regelmatig over het nemen van een sabbatical. Je weet wel, een half jaar rondreizen om er vervolgens op een tropische locatie hybride werkend een paar maanden aan te plakken. Dan kan ik ook mijn boek afmaken, in volledige afzondering. Maar dat is iets wat in de nabije toekomst niet binnen handbereik ligt. Ik ben een single ouder, met dito gezinsinkomen, en heb een hond en twee opgroeiende tieners thuis. Maar stel dat ik het binnen nu en tien jaar zou doen, dan zou ik na die sabbatical bij terugkomst officieel gezien ook een herintreder zijn. Dan zou de cirkel rond zijn en lijk ik toch een beetje op mijn moeder.