Als de trapleuning het begeeft en je niet weet wat een spanningszoeker is: help ik kan niet klussen!

Ik kan niet alles alleen. En dat is best moeilijk om dat hier, op digitaal papier, toe te geven. Als onafhankelijke vrouw is het lastig accepteren dat je sommige dingen niet kunt of snapt. Neem nu klussen en kleine dingen in huis repareren. Daar kan ik niks van.

Het was niet gemakkelijk om in mijn eentje een huis te kopen tijdens corona en de woningnood maar het is me toch maar mooi gelukt: een jaren dertig woning kopen. Wat ik me drie jaar geleden echter niet besefte dat er van alles stuk gaat in je woning. Als huurder kun je daar op kosten van de huisbaas, soms nog een ander voor laten opdraven. Ook niet ideaal, maar toch.

Dat kan niet meer. Een lamp die stuk gaat, de keldermuur die langzaam afbrokkelt, het dak van het schuurtje dat lekt. Ik weet het, het is je eigen huis en in een huis wordt nu eenmaal geleefd. Deurklinken die loszitten, een bedbodem die de geest laat; dat soort klusjes doe ik wel een keer in het weekend, als ik tijd heb, denk ik dan. Maar ja, ook het tuintje wacht met smart op verlossing: het onkruid groeit er centimeters per dag. En dat blijkt toch urgenter dan een deurklink, heb ik gemerkt. 

Toegegeven, ik heb ook echt weinig verstand van klusgereedschap. Ik weet heus het verschil tussen een schroevendraaier en een hamer, maar daar houdt het wel mee op. Toen mijn broer me onlangs hielp met de kapotte verlichting toen hij op bezoek was, vroeg hij om een spanningzoeker. “Een wat…?” vroeg ik. “Eh… laat maar.” Hij had het al gefixt.

Niet veel later had hij een schroevendraaier nodig voor het volgende klusje, waarop ik er een uit de loodzware, oude gereedschapskist pakte. Hij schudde zijn hoofd en zei: “Ja zus. Dit is dus een spanningzoeker, je hebt er wel een dus.” “Maar dat is dus een soort schroevendraaier?” Ik overwoog me aan te melden voor een klusworkshop, maar toen alles weer netjes werkte verdween die urgentie.

Tot vandaag. “Help mam, ik was dus net bijna dood’, zei de oudste dochter vanochtend. Met een lijkwit hoofd kwam ze om het hoekje van de douchedeur. “Ik wilde de koffer omhoogtillen, de trap op en toen ja… hoe zal ik het zeggen…” “Wat?!” vroeg ik, terwijl ik me afdroogde in de douchecabine. “De trapleuning bovenaan is nu aan een kant helemaal los van de muur gekomen.”

“Nee” zei ik verbaasd Ben je ok? Ja zegt ze, wel een beetje geschrokken. 

Hoe gaan we dit nu weer fixen bedenk ik me, als ik de schade bekijk. Het is ook nog eens gevaarlijk! Dat was de druppel. Ik heb me opgegeven voor een kluscursus, gewoon de basisbegrippen (boren en elektra aanleggen/repareren). Over drie maanden weet ik in welke muur ik wel of niet kan boren, wanneer ik een plug nodig heb en wat een Japanse trekzaag precies is. Eerst even een eigen boormachine aanschaffen. Hoe moeilijk kan het zijn?